Eski günlerimiz sessiz ve güzel.

Bir an memleketimizde bayramlar film şeridi gibi gözümün önünden geçti. Cıvıl cıvıl huzur ve mutluluğun yaşandığı meydandır çarşımız. Sorduklarında nereye gidiyorsunuz? Çarşıya… Ne var bu çarşıda. Ne yok ki? Pazartesi günü gerçek bir panayır. Hatıraların sohbetlerin duaların adresi. Birlikte aynı taştan su içtiğimiz meydan. Bayram namazından sonra camiden çıkan en yaşlı kişi caminin kapısının önüne dikilir, sonra da yaş sırasına göre öncekilerin elini öpen hemen sıraya geçer, böylece yaşlılar, orta yaşlılar, delikanlılar ve çocuklar boy boy dizilir sıra uzar gider. En başa camiye ilk gelenler dizilir. İsimleri saysam yazım çok  uzar gider… Gurbetten gelenlerde kalabalıksa kalabalık caminin avlusuna sığmaz dışarı taşar ve sıralanır kendiliğinden sıra çarşının diğer başına çıkar. İnşaallah bu bayramda öyle olacak. Hep birlikte bu mutluluğu yine yaşayacağız.Sığmayacağız meydanlara çarşıya pazara yaylalara çıkacağız.Belkide tekrar büyük göçü yaşayacağız. Hep diyorduk ya bir gün herkes memleketlerine dönecek. Kim bilir belki o gün.

www.koyulhisar.com

Selim EFE